Waarom zou ik trots zijn op mijn kerk?

Meer dan 2,5 miljoen mensen gaan in Nederland regelmatig naar de kerk. Zij geloven niet alleen in Jezus, maar ook in het samen beleven van geloof. Van met elkaar zoeken naar antwoorden en zingeving tot de saamhorigheid en het omzien naar hun medemens. Wat zorgt ervoor dat mensen zich thuis voelen in hun kerk? En wat maakt hen trots? Deze week vertelt Mira iets over haar beleving met de kerk.

Onbegrijpelijke preken

Als ik aan de kerk denk uit mijn tienerjaren, herinner ik me lange, warme diensten tijdens de zomeravonden. Mijn zus en ik gingen dan vaak op de fiets naar onze kerk. Na ruim een half uur fietsen, kwamen we op adem in de koele kerk. De avonddienst met - vaak een voor mij onbegrijpelijke preek - duurde lang, maar dat vond ik niet erg. Ik genoot van de bezinning, het rustige zitten en zingen terwijl het zonlicht langzaam minder fel werd. Daarna haalden we altijd een ijsje bij de beste ijszaak van de stad en fietsten op ons gemak naar huis. Mooie avonden waren dat.

Dezelfde sfeer ervoer ik als we bij mijn familie in Zwitserland op vakantie waren en ik daar ook lange diensten meemaakte. Ik kon het Frans niet verstaan, maar de gebeden die werden uitgesproken door mijn oom met ernst en een diepe bewogenheid raakten mij altijd. Ook hier heerste rust en devotie, met zonlicht getemperd door de luiken.

Elkaar begrijpen zonder elkaar te verstaan

Toen ik onlangs een bezoek bracht voor Tearfund aan een van onze projectlanden in Azië en ik daar een kerkje bezocht, overvielen mij deze herinneringen. Het was een warme ochtend, we hadden ons programma om moeten gooien omdat de hoofdweg waarlangs we zouden rijden was afgesloten. Haastig werd een alternatieve route vastgesteld en een kerkje gebeld die aan deze route lag. Of er misschien wat mensen aanwezig konden zijn om onze Nederlandse delegatie te woord te staan en of ze iets konden vertellen over de impact die hun kerk heeft op de gemeenschap.

Ook hier kwam ik bezweet aan en zocht koelte in de kerk. Een groen geverfd gebouwtje, middenin een kleine gemeenschap met een paar huizen verspreid over een glooiend landschap. Het was stil, geen auto’s of vliegtuigen, drukke straatgeluiden of muziek. Alleen maar vogels en een zacht briesje door de ramen waardoor de vitrage heen en weer bewoog. Twee vrouwen en de voorganger zaten op ons te wachten. Na een uitgebreid gesprek sloot de voorganger af met een gebed. Ik proefde dezelfde ernst en diepe bewogenheid als bij mijn Franstalige oom. Plotseling ontdekte ik, dat alhoewel ik deze voorganger niet kon verstaan, ik hem wel kon begrijpen. Ik hoorde woorden die geleid werden door dezelfde Geest en die spraken tot mijn hart over liefde voor Jezus, over dank voor wie Hij is, wat Hij deed uit liefde voor Zijn kerk…

Toen begreep ik waarom ik enthousiast ben over de kerk in het algemeen, over mijn kerk in het bijzonder. Niet omdat we zulke mooie diensten hebben met goede preken en prachtige aanbidding. Of omdat we vaak zoveel lol maken, samen eten, ons verwonderen over de mooie dingen die God doet of samen huilen bij verdriet. Nee, ik ben enthousiast omdat mijn kerk onderdeel is van Zijn kerk. 

Zijn kerk 

Ik vind het heel veelzeggend dat als er in de bijbel voor het eerst over kerk (ekklesia, geroepenen, zie kader) gesproken wordt, dit door Jezus zèlf wordt gedaan. Door degene die het Hoofd is, de Hoeksteen, de Eerstgeborene en Eerstgeroepene. En dan zelfs op een niet mis te verstane manier. Hij zegt namelijk: ‘Ík zal Mijn kerk bouwen’. Het is Zíjn kerk en niet die van mij of van een voorganger in een klein plaatsje ergens in Azië, of van een populaire dominee, of van noem maar op… 

Omdat Jezus Christus het Hoofd is van Zijn kerk werkt Tearfund via deze lokale kerk, de plaatselijke geroepenen. Jezus bouwt, vervult en verzorgt hen. Het is een groep mensen op een bepaalde plek die blijft als anderen gaan, die volhoudt als anderen opgeven, die uitreikt als anderen zich terugtrekken en die liefde kan geven omdat Hij eerst heeft liefgehad. Tearfund werkt via die kerk omdat er maar één kerk is: Zijn kerk.