Samen met Jurjen ten Brinke en Elbert Smelt vraagt Pearl Jozefzoon aandacht voor de vredestichters van Congo. Ze vertelt het verhaal van Helene, die verkracht en verstoten werd maar tóch vanuit hoop leeft.
‘Ik vind het heel bijzonder dat ze na zóveel tegenslag de kans pakt om haar leven op te bouwen. We kunnen ons echt niet voorstellen wat ze heeft meegemaakt. Ze wordt verkracht en daarna ook nog eens verstoten door haar eigen man. Dat ze in die omstandigheden dan nog steeds durft te hopen, dat vind ik echt bijzonder. En dat niet alleen, ze gaat ook nog eens over tot actie. Ze maakt er letterlijk werk van. Zo krachtig! Het herinnert mij eraan dat zelfs in de moeilijkste omstandigheden hoop en veerkracht kunnen ontstaan.’
Dit soort verhalen brengen een stukje bewustwording.
‘Ik durf het niet eens te hebben over zware omstandigheden als ik het verhaal van Helene hoor. Maar ik herken wel iets van doorgaan ongeacht de omstandigheden. Ik heb geworsteld en worstel soms nog steeds met financiële tegenslagen, een scheiding en andere uitdagingen. In dat alles probeer ik de hoop niet te verliezen en mijn talent te blijven inzetten. Ik vind het ook belangrijk om te blijven kijken naar hoe ik mijn talenten kan inzetten. Ik heb mijn stem gekregen om er iets mee te doen. Dan wil ik dat talent ook gebruiken om anderen te helpen. Mijn zangpraktijk is misschien wel zo’n voorbeeld van het omzetten van hoop tot actie.’
‘Het is belangrijk dat we meer horen over het leven en de nood van andere mensen. Wat er allemaal speelt in Congo is niet iets waar ik dagelijks over hoor. Dit soort verhalen brengen een stukje bewustwording. En dat is nodig, anders kabbelt je leven maar gewoon verder. Je gaat naar de kerk en doet je boodschappen, je werk, je huishouden… Zonder stil te staan bij de nood in de wereld. Wanneer we zien wat er in iemands leven speelt, kunnen we meer tot betekenis voor elkaar zijn.’
‘Ik hoop dat we allemaal geïnspireerd worden om zelf vredestichters te zijn. Dat zou ik een prachtige kerstgedachte vinden. Dat we zo geraakt worden door deze verhalen, dat we in onze eigen omgeving lichtjes zijn. Ik denk dat dat begint met verbinding. Mijn appél is daarom: neem tijd voor elkaar, luister écht. Hoe kan jij in je eigen straat een vredestichter zijn? Neem de tijd om te ontdekken wat er speelt in het leven van je buurvrouw, je familie, je vrienden, zodat niemand in stilte hoeft te lijden terwijl je naast elkaar leeft.’