‘Ik was niet de enige in een onveilige thuissituatie’

Vernedering en schaamte

“Ik kwam in een diep dal terecht en voelde me steeds eenzamer. Ik werd constant beledigd en mishandeld door mijn man en mijn schoonmoeder, bij wie wij inwoonden, deed daar gewoon aan mee. Ik was inmiddels zwanger van mijn zoon. Verschillende keren probeerde ik te scheiden en terug te gaan naar mijn eigen familie, maar mijn ouders weigerden onderdak te bieden aan een alleenstaande zwangere vrouw. Ze zeiden dat ik me moest aanpassen aan het leven waarvoor ik gekozen had en ik kon niet anders dan bij mijn man blijven. 

Twee dagen na de bevalling betrapte ik mijn man met een andere vrouw. Hij bleek er zelfs meerdere relaties op na te houden. De vernedering en schaamte die ik voelde, waren verschrikkelijk. Ik begon langzamerhand te geloven dat mijn leven voor altijd zo zou blijven, totdat ik in aanraking kwam met een vrouw van de kerk hier in de buurt.” 

Herkenning

“Ik bevond me echt op een dieptepunt en de vrouw vertelde over het centrum waar de levens van vrouwen radicaal veranderd waren. Ik besloot eens een kijkje te nemen. Tijdens een sessie die ik mocht bijwonen, ging het over de verschillende soorten geweld. Het raakte me diep, want ik herkende zoveel van wat daar verteld werd. Ik bleek niet de enige te zijn van wie de thuissituatie zo zwaar was.”

Keerpunt

“Dit is nu acht maanden geleden en er is sindsdien veel gebeurd. Tijdens een van de sessies in het centrum moest ik een lijstje maken van de positieve én van de negatieve kanten van de relatie met mijn man. Het lijstje met negatieve kanten was zoveel malen langer en wreder en door dat zo zwart op wit te zien was voor mij echt een keerpunt. Het was alsof ik erkenning kreeg voor datgene wat mij was aangedaan, alsof mijn gevoelens, pijn en tranen geaccepteerd werden. 

Op dat moment besloot ik definitief van mijn man te verlaten en te scheiden. Ik ben nogmaals teruggegaan naar mijn familie en hoewel het niet gemakkelijk was, steunden ze dit keer uiteindelijk wel mijn beslissing. Sindsdien wonen mijn zoon en ik bij mijn ouders, evenals mijn broer en zijn vrouw. En hoewel ik blij ben dat ik niet meer in de giftige omgeving van mijn ex-man leef, is het leven als alleenstaande moeder nog steeds moeilijk.”

Angst

“Mijn moeder schaamt zich voor mij. Ik ben een gescheiden vrouw met een zoon die weer bij haar ouders woont. Dat is niet het plaatje wat zij voor ogen had. Ze kan daardoor enorm hard tegen mij doen. Onze relatie is gespannen, net als die met mijn broer. Hij staat me niet toe om een eigen beslissingen te nemen of om het huis te verlaten. Hij vindt mij een schande voor de familie. Ik ben bang dat ik uiteindelijk gedwongen word om opnieuw met iemand te trouwen of dat mijn zoon terug moet naar zijn vader zodat we minder financiële lasten hebben. Financieel hebben we het niet breed en de voedselprijzen stijgen hier nog elke dag. We kunnen nauwelijks in onze basisbehoeften voorzien. Met een beetje geluk eten we twee keer per dag, maar soms is er maar één maaltijd. Mijn zoon krijgt alleen melk als ik de voedselmand van de kerk krijg. 

Om bij te dragen aan het huishouden ben ik al een tijdje op zoek naar een baan, maar het salaris dat de meeste werkgevers bieden, is enorm laag. Je moet er bovendien zeer lange dagen voor werken. Stel dat mij iets overkomt, wat gebeurt er dan met mijn zoon? Ik wil koste wat kost voorkomen dat mijn ex-man hem bij mij komt halen en hem opvoedt. Het lijkt me verschrikkelijk als onze zoon wordt als zijn vader.”

Sterker

“Het is nog steeds niet gemakkelijk, maar langzaamaan begint er thuis steeds meer verandering te komen. Ik ben de afgelopen maanden sterker geworden. Ik heb veel meer zelfvertrouwen gekregen en geleerd hoe ik met de uitdagingen moet omgaan. Dankzij het centrum kreeg ik de mogelijkheid om een opleiding tot verpleegkundige te starten. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn familie positiever naar mij is gaan kijken en de relatie met mijn moeder en broer is ook beter geworden. Dat komt ook door de trainingen die ik heb gekregen. Ik heb geleerd hoe ik met bepaalde spanningen om moet gaan en hoe ik ervoor kan zorgen dat deze niet verder escaleren.”

Dromen

“Het centrum geeft me een gevoel van veiligheid. Voordat ik daar kwam, kon ik echt bij niemand terecht en had ik niemand om mee te praten. De mensen van het centrum helpen mij weer op te krabbelen en te bouwen aan een beter leven. En heb ik in het centrum hechte vriendschappen kunnen sluiten met vrouwen die hetzelfde mee hebben gemaakt als ik. Na alles wat ik heb meegemaakt, ervaar ik dit alles echt als een geschenk van God. Hij heeft mij niet in de steek gelaten. Ik droom ervan om later verpleegkundige te zijn en voldoende werk te hebben om te kunnen zorgen voor mijn zoontje.”