Kerkleiders uit het door oorlog verscheurde Tigray: ‘We proberen licht te zijn in deze duistere situatie.’

Geen salaris, medicijnen, gesloten banken, geen elektriciteit

‘We zijn als kerk, als gelovigen, deel van deze gemeenschap. Alles wat onze gemeenschap treft, treft ons ook. Ook wij hebben kinderen die al heel lang niet naar school kunnen, omdat de scholen dicht zijn. Onze kinderen die angststoornissen ontwikkelen door alles wat ze hebben meegemaakt en gezien. Ook zijn er heel veel praktische problemen die het leven heel moeilijk maken. De banken zijn gesloten, waardoor we niet bij ons geld kunnen. Dat is een acuut probleem, want hoe kun je eten kopen voor je gezin als je geen geld hebt?’

‘Mensen zijn hun werk kwijtgeraakt. In onze kerken werken veel mensen voor de overheid, voor hulporganisaties, of ze hebben een eigen bedrijfje of zijn dagloner. Ook de inkomsten van onze kerken zijn gehalveerd, waardoor we als voorgangers niet meer rond kunnen komen. Er is geen of zeer gebrekkige elektriciteit en het communicatienetwerk ligt al tijden plat, dus het is heel ingewikkeld om met elkaar als gemeenschap in contact te blijven.’

Maar de lijst is nog veel langer. ‘Er is veel wantrouwen, en er gaan veel geruchten rond die ons allemaal onzeker en bang maken. Ook ziekenhuizen en gezondheidscentra kampen met medicijn- en apparatuurtekorten. Het salaris van mensen die voor de overheid werken, is al lange tijd niet uitbetaald. Mensen worden wanhopig en dat doet veel van hen besluiten dan maar weg te trekken op zoek naar een betere plek voor hun gezin. Ook in onze kerken.’

Het hart van Christus

Ondanks deze dagelijkse worstelingen die ook hun eigen gezinnen treft, zoeken de voorgangers naar manieren om als kerk een licht te laten schijnen. ‘We proberen onze kerkleden te ondersteunen, in praktisch opzicht door bijvoorbeeld kleding en voedsel uit te delen. We ontvangen hiervoor ook steun van kerken uit andere delen van het land. Maar we nemen ook veel tijd voor gebed, pastoraat en gesprekken, om zo met elkaar dichtbij God te zijn. We bidden om vrede.’

‘Ook al zijn we zelf in nood, we proberen waar we kunnen anderen, zowel kerkleden als de bredere gemeenschap, te helpen. We kunnen niet anders. Het is immers het hart van Christus dat ons oproept om Zijn liefde aan iedereen uit te delen. En om de last die we allemaal moeten dragen, samen te delen.’

Hoop ondanks alles

Hoewel de situatie uitzichtloos lijkt, houden de voorgangers geloof en hoop dat vrede mogelijk is. ‘Ja, er vinden op dit moment moorden plaats, er zijn rellen, er wordt vernield, er zijn gewapende troepen die wetteloos zijn. Al deze gebeurtenissen zijn een test voor ons geloof. Maar wij geloven ook dat als de kerk zuiver is, berouw toont, onpartijdig blijft, als we bidden en vasten en God zoeken, als we laten zien wat het betekent om in eenheid samen te leven, en om als kerk solidair te zijn met iedereen in nood, dat God Zijn belofte zal houden. En dat er een dag aanbreekt dat deze regio en ons land opnieuw ontwikkeling, vrede en gerechtigheid zal zien.’

*Omwille van hun veiligheid noemen we geen namen of exacte plaatsen. De bron en hun namen zijn bekend bij Tearfund.

In de zomer spraken we de voorgangers over de situatie in Ethiopië. Inmiddels is de situatie behoorlijk verslechterd.