Afbeelding
Verhaal
16 juni 2020
Ondanks zijn hersenletsel beklimt Antheun de trap
De Vaalserberg. Dat is zijn doel. Hiervoor gaat hij twaalf dagen lang, vier keer per dag, met de trap naar zolder en – achterstevoren met zijn vrouw als ‘vangnet’ – weer naar beneden. Geen ongevaarlijke actie van de 58-jarige Antheun Janse. Hij is halfzijdig verlamd en gaat normaliter met de traplift. “Door The Climb beteken ik, ondanks mijn gestrompel, iets voor een ander.”
Het is vlak voor etenstijd als we met elkaar bellen. Hét tijdstip dat Antheun normaal gesproken op zijn hometrainer zit om bergen te beklimmen die hij vroeger veelvuldig met de fiets gereden heeft. De hometrainer is aangesloten op de computer waardoor hij er videobeelden van de bergen bij heeft. Deze dagen is alles anders. Antheun klimt niet op de fiets, maar op de trap. Iets dat gewoon lijkt, maar absoluut niet zo is als je leeft met de gevolgen van een beroerte (CVA).
'Mijn vrouw hoorde mij vallen'
‘Eigenlijk weet ik er zelf niet veel meer van’, vertelt Antheun. ‘Het gebeurde zeven jaar geleden op een ochtend dat ik van plan was om vroeg naar mijn werk te gaan. Op de overloop ben ik gevallen omdat ik plotseling niet meer op mijn linkerbeen kon staan. Ik weet nog goed dat ik het vreemd vond, dat zoiets gewoons niet lukte. Veel meer kan ik me niet herinneren. Mijn vrouw hoorde mij vallen en vond mij in de gang.'
Mijn geheugen is zo slecht dat ik soms niet meer wist wat ik al verteld had.
'Ik brabbelde met een dubbele tong dat ik ook niet wist waarom ik gevallen was. Ze wist meteen dat het foute boel was en heeft de ambulance gebeld. Met spoed ben ik naar het ziekenhuis gebracht en daar kreeg ik meteen bloedverdunners. Helaas was het infarct in mijn hoofd zo groot, dat het niet voldoende hielp. Na een paar dagen ging mijn hoofd opzwellen en hebben ze mijn schedel voor een gedeelte weggehaald zodat de zwelling voldoende ruimte kreeg. Ik lag een week op de ic en werd gelukkig weer wakker.’
Antheun moest alles weer leren. Zelfs zitten was problematisch. Een lange tijd moest hij verblijven in het revalidatiecentrum en uiteindelijk kwam hij thuis. Met een halfzijdige verlamming waarbij hij zijn been met behulp van een kruk gebruikt. In eerste instantie dacht hij dat hij zijn oude leven weer op kon pakken: ‘Ik was historicus en werkte als universitair hoofddocent aan de universiteit in Leiden. Ik heb geprobeerd om college te geven ,maar het werd een drama. Mijn geheugen is zo slecht dat ik soms niet meer wist wat ik al verteld had.’ Antheun is 51 jaar als hij volledig afgekeurd wordt: 'Ik had een snel en druk leven. Ik was voortdurend aan het lesgeven, boeken aan het lezen en aan het schrijven. In de kerk was ik actief als organist en pianist.’ Lachend: 'Zelfs dat deed ik snel, de gemeenteleden moesten opschieten met zingen.’
De donaties stroomden binnen
Ook fietsen was een grote hobby van Antheun: ‘Dat verklaart waarom The Climb mij meteen interesseerde. Ik heb vroeger op de racefiets vele bergen beklommen. Ik was goed in het klimmen en vond dat een uitdaging om te doen. Tearfund dragen mijn vrouw en ik al jarenlang een warm hart toe dus ik was direct enthousiast. Het geeft mij iets nuttigs om te doen, want omdat ik afgekeurd ben, vraag ik me weleens af wat ik voor nuttigs beteken hier op aarde. Natuurlijk ben ik een echtgenoot, vader en opa, en toch ik zou graag breder mensen helpen.’
Antheun schreef zich voor de actie in en de mensen om hem heen waren zo enthousiast dat zijn actie enorm veel financiële steun krijgt. ‘De donaties stroomden binnen. Ik heb al vier keer mijn gelddoel naar boven bijgesteld. Mooi want dat corona is een ellendige toestand waardoor er een hoop kapot gaat. Ook ik behoor tot de kwetsbare groep. Maar wij wonen in een land met veel luxe voorzieningen. In veel landen is dat er niet. Het is goed dat Tearfund iets doet.’
Het wordt tijd dat de klimmer aan zijn klim gaat beginnen. Voelt het voor hem hetzelfde als het beklimmen van een berg? ‘Het leuke van een berg beklimmen – zelfs de Vaalserberg – zijn de kilometer bordjes waar je trots een foto bij maakt, het uitzicht als je bovenop komt én soms is er een restaurantje waar je een appeltaartje kunt kopen. Die foto maken we bovenop de trap en we kopen op de laatste dag een appeltaart! Zeer verdiend, want op sommige dagen valt The Climb best tegen. Ik ben elke keer weer blij als ik met beide benen op de grond sta.’
Tekst: Hilde Kooij - Tromp.
