‘Iets voor een ander doen, geeft het leven zin’

Bij de Knarrenhof helpen bewoners elkaar met praktische zaken zoals boodschappen doen. Maar de betrokkenheid op elkaar is ook goed tegen eenzaamheid, waar veel ouderen in onze maatschappij mee worstelen. Deze vorm van naar elkaar omzien als buren is een aanvulling op mantelzorg vanuit familie en vrienden en stelt ouderen in staat langer zelfstandig te blijven wonen.  

Samenwonen

“We vertelden onze kinderen dat we in Het Aahof, dat onder Knarrenhof Nederland valt, wilden gaan wonen. Ze verklaarden ons voor gek. ‘Waarom zou je op je zestigste daar gaan wonen?’ vroegen ze. Maar we zijn ontzettend blij dat we de stap hebben gezet. We op een lange wachtlijst en inmiddels is het bijna onmogelijk om hier een plekje te krijgen. We hadden geluk: omdat het project pas na zeven jaar van start ging, haakten veel mensen af. Tegenwoordig worden de jongere senioren bovenaan de wachtlijst geplaatst. 

Ik hoorde over levensloopbestendige woningen, met een slaapkamer en badkamer op de begane grond en brede deuren voor een rolstoel of scootmobiel. Dat sprak me aan. In mijn werk in de thuiszorg heb ik gezien hoe belangrijk zulke voorzieningen zijn. In eerste instantie was het dus een praktische keuze. Maar het idee van ‘noaberschap' (gemeenschapzin) en er zijn voor elkaar, vond ik ook prachtig. Ik hecht er veel waarde aan mijn buren te kennen en niet slechts een nummer in de buurt te zijn.” 

Een open gemeenschap 

“Hier wonen betekende ook een beetje het wiel opnieuw uitvinden. In Nederland zijn we gewend aan privacy. Iedereen zet een hoge schutting om zijn tuin. Hier is dat niet zo. In het begin voelde het een beetje als een camping. Als je een boek zat te lezen in de tuin, kwam een buurman of buurvrouw even een praatje maken. Dat was wennen, maar het bracht ook veel moois. 

Naastenliefde in de praktijk 

“Er wonen hier mensen met uiteenlopende achtergronden. In die zin is het een afspiegeling van de samenleving. Zelf ben ik christen, maar er zijn ook bewoners die niets met geloof hebben. Toch werken we naast elkaar in de tuin of drinken we samen een kopje koffie. Dat vind ik mooi.  

Onze buren weten dat we christen zijn, maar ik heb het niet per se verteld.  Toen ik ziek was, kreeg ik een kaartje van een buurvrouw: ‘Ik hoop dat je geloof je veel kracht geeft.’ Mensen mogen merken dat we christen zijn, maar op een ontspannen manier. Als een buurman vlak voor de crematie van zijn moeder zegt ‘Het leven is eindig’ dan is dat niet het moment voor een preek. Ik heb veel liever dat mensen het zien aan hoe we in het leven staan. En voor meeleven met een ander is altijd ruimte.   

We worden hier ook geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Sommige buren verhuizen naar een verpleeghuis, anderen overlijden. Dan zitten we samen in de kerk bij een begrafenis, ook degenen die niets met geloof hebben.” 

Een open hart 

“In deze gemeenschap blijven we leren en groeien. Sommige mensen overlijden, anderen verhuizen naar een verpleeghuis. Nieuwe bewoners brengen frisse ideeën mee, en dat is mooi. Zelfs als je honderd wordt, kun je blijven bijdragen, zolang je hart openstaat. 

Ik zou dat aan iedereen willen meegeven: houd je oren, ogen en hart open. Waar je ook bent. Kijk om je heen. Doe met Kerst een kaartje door de bus. Groet een nieuwe buur. En wees alert als iemand zich terugtrekt? Het zijn de kleine, simpele dingen die het verschil maken. De Knarrenhof is een nieuw concept, maar eigenlijk zou deze manier van samenleven normaal moeten zijn.”