Harriët reist met een camperbus door Europa: ‘Wie ben ik als alles wegvalt?’

‘We hebben vandaag geklommen en we zijn niet te pletter gevallen’, vertelt Harriët lachend door de telefoon. Het is het begin van de avond en ze belt vanuit een climbing house op Sicilië. Met haar ingevlochten haren en het geroezemoes van een leefgemeenschap op de achtergrond, is het vrije avontuur - bijna jaloersmakend - voelbaar. Maar, zoals ze zelf zo mooi zegt, is deze rondreis door Europa niet alleen ‘lang leve de lol’. Voor haar en haar vriendin - iets ouder en ook vrijgezel - is het een reis waarin ze stilstaan bij het leven. Bij verwachtingen die ze hadden en niet zijn uitgekomen én ze kijken naar wat er wél mogelijk is door hun vrije bestaan.

Een stuk of zes kinderen

‘Ik trouwde op mijn eenentwintigste. Ik dacht dat ik moeder zou worden van een stuk of zes kinderen. Pleegkinderen en misschien eigen kinderen’, vertelt Harriët. ‘Door mijn werk in de jeugdzorg weet ik dat er genoeg kinderen zijn die niet op een fijne plek wonen, dus ik wilde ook energie en liefde in andere kinderen steken. Maar ons huwelijk liep stuk. Ik scheidde op mijn zesentwintigste. Ik heb daarna relaties gehad, maar ook deze relaties liepen anders dan gehoopt.

In de jaren dat ik de veertig naderde, bekroop mij steeds vaker een ‘dit was het dan’ gevoel. Hoe geef je je leven vorm zonder partner en kinderen in een samenleving waarin het veelal draait om het gezinsleven? Het was, en het is nog steeds, een rouwproces. Rouwen om de relaties die zijn mislukt en rouw om het beeld dat ik van mezelf had en niet is uitgekomen. Natuurlijk kan ik elk moment een man tegenkomen die mijn wereld omdraait, maar als ik daar op blijf hopen, dan is er geen ruimte voor verwerking. Die ruimte is belangrijk, want ik wil helemaal oké zijn met hoe mijn leven nu is. Ook als ik geen relatie heb met de man van mijn dromen of een moederrol zal vervullen.’

Groeien, leren en ontdekken

‘Ik deelde mijn gedachten met mijn vriendin die in dezelfde situatie zit. Samen bespraken we het idee om een lange reis te maken. Doordat we geen man en kinderen hebben, zijn we niet gebonden en hebben we de luxe om dit te doen. Juist deze keerzijde van single en kinderloos zijn, wilden we meer ruimte geven. Een reis waarin we groeien, leren en ontdekken. Vooral niet meer stilstaan en wachten! In eerste instantie wilden we een jaar door Azië fietsen, maar door corona moesten we die plannen annuleren. Ik verkocht vorig jaar mei mijn huis, kocht een camper en in juli zijn we alsnog op pad gegaan. In mijn nieuwe huis op wielen trekken we een jaar door Europa.

We zijn nu ruim een half jaar onderweg en hebben al zoveel avonturen beleefd. Behalve dat we hebben leren surfen en we nu onze nieuwste hobby - klimmen - ontdekken, ervaar ik een verdieping in het leren kennen van mezelf. Wie ben ik zonder de context van werk, een huis en mijn familie en vrienden? Oftewel: wie ben ik als alles wegvalt? Daarnaast is het intens om elke dag zo dichtbij de onvoorstelbaar prachtige natuur te leven. Er zijn weinig zonsondergangen die we gemist hebben. Ik heb een vernieuwd respect voor onze Schepper gekregen. En dan doel ik niet alleen op de natuur. We ontmoeten op onze reis zoveel mooie, gevarieerde mensen die ons nieuwe perspectieven leren. Door de natuur en door de mensen heen, ervaar ik God dichterbij dan ooit. Hij is werkelijk overal.

Deze zomer komen we thuis. Ik heb geen huis meer, dus ik zal in eerste instantie in mijn bus blijven wonen. Ik kan wel terug naar mijn oude werk. Ik ga straks eerst in Nederland ‘landen’ en me vervolgens oriënteren op wat ik daarna wil. Verder reizen? Tijdelijk in een ander land wonen? Of gewoon mijn leven in Nederland weer oppakken? Ik heb nog geen idee! Hoe en waar ik mijn leven verder ga leven, maakt eigenlijk niet uit. Het ideaalbeeld dat ik had, laat ik tijdens deze reis achter en ik omarm alles wat is, blijft en gaat komen.’