Afbeelding
Verhaal
19 februari 2022
Thamar liep het Pieterpad: ‘Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was’
Thamar Blokhuis (27) liep het afgelopen jaar, samen met haar vriend Bram, het Pieterpad. Bijna vijfhonderd kilometers van Pieterburen naar de Sint-Pietersberg. Thamar: ‘Vaak begon ik ’s morgens vol goede moed. Rond elf uur had ik een dip en in de middag had ik er weer zin in. Zo ervaar ik het leven soms ook. Het is niet maakbaar, het gaat in een golfbeweging.’
Ergens was Thamar zich er altijd wel van bewust dat het leven niet maakbaar is, maar door het plotselinge overlijden van haar jongste zusje Julia – vier jaar geleden - is het voelbaar geworden. Thamar vertelt: ‘Je kunt plannen uitstippelen, maar vaak loopt het leven anders. Zo was het ook met het wandelen van het Pieterpad. Soms vertrokken we te laat met de auto en wisten we dat we de trein zouden missen. Dan wijzigden we onze plannen. We zetten de auto bij het startpunt en gingen ’s avonds met de trein weer terug. Je wordt er flexibel van!’
IJskoude ochtend in januari
‘Bram en ik waren een half jaar samen. We zaten beiden veel thuis door corona en wandelden daarom veel. Steeds hetzelfde rondje. Spontaan opperde ik op een dag om het Pieterpad te gaan lopen. Bram reageerde direct: ‘Dat is goed, dan beginnen we daar dit weekend mee.’ Ik kan me nog goed herinneren hoe we die eerste etappe uit de stad Groningen liepen. Je loopt het landschap in en dan kijk je eindeloos de verte in. Het was een ijskoude ochtend in januari en de wereld was bedekt met dauw. Indrukwekkend mooi. We waren er beiden stil van. Maar het was ook zwaar. Ik heb mezelf die dag regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was.
Tijdens het wandelen waren we tijdenlang stil, maar we praatten ook veel. Natuurlijk ook over Julia. Bram heeft mijn zusje niet gekend. Het was fijn om over haar te vertellen en herinneringen op te halen. Dat was mooi en ergens ook heel gewoon. Julia is verweven in mijn leven. Ik wil over haar blijven praten.’
We hebben ook veel over God gesproken en baden weleens al wandelend.
Wandelend bidden
‘We hebben ook veel over God gesproken. Dat gebeurde automatisch omdat we onze sores en dankbaarheid met elkaar bespraken. Al wandelend gingen we weleens bidden. Als we op zondag wandelden, begonnen we de route vaak met een preek. Dat was altijd een mooie aanleiding om door te praten. Bijvoorbeeld over Zijn bestaan. Dat is voor mij vanzelfsprekender geworden. Ik wil niet ontkennen dat Hij er is. Het leven zou voor mij troosteloos zijn, want dan zou ik mijn zusje ook niet meer zien en waar zou ze dan zijn? Tegelijkertijd is God abstracter geworden. Ik begrijp helemaal niets van lijden. Ik vraag me ook vaker af: helpt bidden eigenlijk wel?
De laatste etappes liepen we in drie dagen achter elkaar. We hadden rotweer en glibberden over gladde weggetjes. Uitgeput en dankbaar kwamen we over de finish op de Sint-Pietersberg. Een anticlimax! De Sint-Pietersberg is óók gewoon een berg waar dagjesmensen picknicken en mensen hun hond uitlaten. Als je na lang zwoegen daar aankomt, is dat een rare gewaarwording. Toch voelde het als een overwinning. We hadden het maar mooi gedaan.’
Veertigdagenkalender 2022
De nieuwe veertigdagenkalender van Tearfund ligt voor je klaar. Dit jaar met het thema ‘Onderweg’. De kalender staat boordevol overdenkingen, weetjes én tips. Alles om je te inspireren tijdens de 40 dagen voor Pasen. Lees ‘m thuis, met je kring of de hele gemeente.
Afbeelding
Lokaal & Eigenaarschap
In ons werk is eigenaarschap een belangrijke drijfveer. We sturen daarom zelf geen teams uit, maar werken altijd via lokale organisaties en kerken.
