Tom bevaart met zijn gezin de binnenwateren: ‘Het voelt als op weg zijn naar waar hemel en water elkaar raken’

Verzilt hout

‘Zo ook op een middag, vlakbij Ameland. We waren net buiten de haven drooggevallen. Ik liep over het zand naar de wal en onderweg vond ik een teakhouten deurtje. Ik vond het mooi en nam het mee naar ons schip. In mijn gedachte kreeg het een toffe bestemming. Op het moment dat het water de zandplaat begon te bedekken, zag ik in de verte een vrouw naar ons schip lopen. Dat was vreemd. Waren we iets kwijtgeraakt, dat ze terug kwam brengen? Het werd langzaam meer vloed. Het water liep haar laarzen in, maar ze liep stevig door. Eenmaal naast het schip vroeg ze ons of wij een houten deurtje hadden gevonden, dat zij van hun schip waren verloren. Balen! Daar ging mijn mooie houten deurtje. Toen haalde ze haar tas van haar schouder en pakte er een stuk hout uit. Of we het wilden ruilen … Het was een prachtig stuk hout dat zij had gejut. Veel mooier dan het deurtje. Het stuk hout heeft heel die zomer op ons met ons meegereisd. Elke dag verziltte het een beetje meer en zagen we minder algen. Aan het einde van de vakantie wisten we welke bestemming het moest krijgen. Ik heb er een monumentje van gemaakt voor op Sil zijn graf.’

Meer dan alleen loslaten

‘Later heb ik mij beseft dat er een mooie symboliek in dit verhaal zit. We vonden een deur dat al een functie had en moesten dat loslaten voor iets onbekends, maar dat iets veel groters bleek te zijn. Door los te laten, kun je ontvangen. Met volle handen kun je niks anders vasthouden. Dat hebben we ook ervaren in het verlies van Sil. Ondanks het enorme verlies, hebben we ook rijkdom mogen ervaren, omdat wij weten hoe het is om een kind te verliezen. Hierdoor hebben wij een beter beeld van wat er echt toe doet in het leven. Het water is een plek geworden dat veel meer is dan alleen loslaten. Het is ook ontvangen, delen en doorgeven.

Deze zomer is het tien jaar geleden dat Sil is overleden. Na dit verlies hebben we nog een prachtige en bijzondere dochter mogen ontvangen. Als gezin gaan we nog altijd in de zomervakanties en tijdens vele weekenden met de zeeschouw varen. Het houtkacheltje of de zwembroek gaat aan, we spelen spelletjes en genieten van wat er is en dat hoeft niet veel te zijn. Het voelt als op weg zijn naar waar hemel en water elkaar raken. Als we de Waddenzee opgaan denken we allemaal aan Sil. Halverwege de Waddenzee krijgen we vaak bezoek van een vlinder. Die komt op ons schip zitten en vaart dan een poosje mee. ‘Kijk daar is Sil’, zeggen we dan tegen elkaar. We ervaren het als een knipoog van boven. God reist ook met ons mee. We zien Hem in de zonsopgang, de wind, in de natuur die we waarnemen en mensen die we ontmoeten. Het voelt als een voorrecht om te mogen (er)varen.’