Afbeelding
Verhaal
22 July 2020
Debora in Indonesië: Kiezen tussen de armen en de armsten
Terwijl de wereld vecht tegen het Coronavirus, voeren de inwoners van Indonesië een strijd op meerdere fronten. Debora Suparni van de Sion Foundation: ‘Dit is een dubbele ramp voor Indonesië.’
Het Coronavirus raakt ons allemaal, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. In de serie ‘In This Together’ praat Tearfund-directeur Minella van Bergeijk met collega’s over de hele wereld over de invloed van Corona in hun steden en landen.
Debora, waar ben jij en hoe zit jij erbij?
‘Ik woon in een klein dorp in Centraal Java. Hier hebben we gelukkig niet veel besmettingen. Wel werden we onlangs opgeschrikt door het nieuws dat 46 dokters en verpleegkundigen in één ziekenhuis besmet zijn geraakt. Dat is heel verdrietig. In veel ziekenhuizen is er een gebrek aan medische apparatuur en hulpmiddelen om hygiënisch te werken. Het aantal besmettingen groeit hard; het overgrote deel daarvan is in Jakarta. Gelukkig is er soms ook positief nieuws, want er komen ook steeds meer berichten van mensen die hersteld zijn.’
We zijn voedselacties gestart om basale dingen als rijst en suiker uit te delen.
Welke maatregelen heeft de overheid getroffen?
‘Doordat er in Indonesië ruim 267 miljoen mensen wonen, verspreid over 16.000 eilanden, is het heel lastig om algemene regels te maken. Daarom heeft de overheid alleen maatregelen getroffen voor de zwaarst getroffen gebieden, zoals Jakarta. Daar moet iedereen binnen blijven. Verder mogen lokale autoriteiten de regels bepalen. Voor veel mensen is het lastig om binnen te blijven, omdat ze afhankelijk zijn van dagelijkse inkomsten. Verder zijn de mensen hier heel close en gastvrij. Ze zoeken elkaar vaak op, eten met elkaar, ontmoeten en omhelzen elkaar. Dat wordt nu gemist.’
Wat doe jij voor werk op Java en hoe doe je dat in deze tijd?
‘Ik ben directeur van de Sion Foundation, een lokale NGO die ervoor zorgt dat kinderen uit zeer geïsoleerde gebieden of eilanden toch onderwijs krijgen. We hebben vier scholen met slaapzalen, maar die zijn noodgedwongen dicht. De kinderen zijn weer bij hun ouders, op een aantal weeskinderen na, waar wij nog voor zorgen. Daarnaast doen we aan gemeenschapsontwikkeling en hebben we bijvoorbeeld programma’s voor om vrouwen in hun kracht te zetten. Nu veel boeren hun voedsel niet meer kwijt kunnen op de markt en fabrieksarbeiders hun baan zijn kwijtgeraakt door Corona, komen veel gezinnen in de problemen. We zijn voedselacties gestart om basale dingen als rijst en suiker uit te delen.’
We roeien met de riemen die we hebben.
Maar dan moet je kiezen tussen de armen en de armsten.
‘Ja, dat is heel lastig. We werken samen met lokale mensen, die de dorpelingen goed kennen en een selectie kunnen maken, zodat wij gericht voedselcoupons kunnen uitdelen. Omdat onze kliniek wegens gebrek aan medische middelen ook noodgedwongen moest sluiten, proberen we patiënten per video of telefoon instructies te geven. We roeien met de riemen die we hebben.’
Minella: ‘Waar kunnen we voor bidden?’
Debora: ‘Bid voor de boeren en fabrieksarbeiders die hun inkomen zien wegvallen. Bid voor de overheid, die haar best doet, maar hard wordt aangevallen door de bevolking die grotendeels moslim is. De economische situatie is slecht, miljoenen mensen zijn werkloos en de spanning in het land is hoog. Daarnaast staan er meerder vulkanen op uitbarsting. Het nieuws daarover wordt ondergesneeuwd door Corona, maar die spanning komt er bovenop. Het is een dubbele ramp. Bid voor ons als stichting, omdat we afhankelijk zijn van donaties. We willen onze bediening blijven voortzetten, want het is harder nodig dan ooit.’
Afbeelding
Kerk & Community
Kerken vormen het hart van ons werk. In binnen- en buitenland werken we met de kerk om verschil te maken, omdat we geloven in de kracht van de kerk.
