Verpleegkundige Eline (22): ‘Het is bizar dat ik op mijn leeftijd al zoveel mensen zie overlijden’

Voldoening

‘In het ziekenhuis is geen dag hetzelfde: je weet nooit wat je te wachten staat en voor welke mensen je mag zorgen’, begint Eline over haar beroep. ‘Ook mijn werkzaamheden zijn heel divers: ik deel medicijnen uit, verzorg wonden, werk samen met artsen en verpleegkundigen, was patiënten, rapporteer werkzaamheden en sta familie te woord. Naast dat het werk heel dynamisch is, is werken in de zorg denk ik het meest dankbare beroep dat er is. Patiënten uiten vaak hun waardering voor wat je doet; iedere dag ontvang je wel een ‘dank je wel’. Daar haal ik echt voldoening uit en maakt mijn werk zo mooi.’

Mensen zien overlijden

Eline draait sinds de uitbraak van het coronavirus overuren door de gigantische druk op de zorg. ‘Het was en is een hele heftige periode’, vertelt Eline. Ondanks dat is ze ook positief. ‘De samenwerking en saamhorigheid tussen het zorgpersoneel is heel goed. We kunnen onderling echt op elkaar bouwen en daardoor trek je elkaar door zo’n nare periode heen.’ Toch is het niet niks om als beginnend verpleegkundige in het ziekenhuis te werken tijdens een wereldwijde pandemie. ‘Het is bizar dat je op je 22e in zo’n korte tijd zoveel mensen ziet overlijden. Op de corona-afdeling zijn patiënten vaak heel onvoorspelbaar; het ene moment sta je met een stabiele patiënt te praten en het andere moment dalen iemands waarden en kun je iemand naar de IC brengen. Afgelopen tijd was ik daar veel werkzaam als IC-buddy en bood ik collega’s extra handen. Doordat ik vaak de patiënten verzorgde die er heel slecht aan toe waren, had ik soms het idee dat er meer mensen overleden dan dat we patiënten met ontslag konden sturen.’

Lijkzak

Wanneer een coronapatiënt overlijdt, draagt iemand nog steeds het coronavirus met zich mee. Dat heeft gevolgen voor hoe een lijk wordt afgedekt. ‘Doordat iemand nog steeds besmettelijk is, moeten wij als verpleegkundigen de persoon in een gesloten lijkzak stoppen in plaats van dat we iemand mooi neerleggen en afdekken. Dat is vreselijk om te doen. Soms denk ik dan: waar ben ik eigenlijk mee bezig?’ Dat soort nare momenten kan Eline gelukkig achter zich laten wanneer ze naar huis gaat. ‘Natuurlijk denk ik er thuis nog weleens over na, maar het beïnvloedt mij niet in negatieve zin. Wel merk ik dat ik het lastig vind om mensen te horen zeuren over de maatregelen. Ik zou hen zo graag een dag mee willen nemen naar het ziekenhuis om te laten zien wat wij allemaal moeten zien en meemaken. Dan houd je je echt wel weer aan de regels.’

Instorten

Eline merkt dat de blijvende druk op de zorg zijn tol begint te eisen. ‘Ik vind het schrikbarend om te zien dat er steeds meer verpleegkundigen uitvallen, van jonge tot wat oudere collega’s. Maar verpleegkundigen zetten zichzelf niet zo snel op nummer 1 en zorgen liever voor anderen. Op een gegeven moment stort je dan in. Gelukkig biedt het ziekenhuis genoeg ondersteuning, maar zoveel zieke mensen, stress en lange werkdagen doen gewoon wat met je.’

In maart 2020 werd door heel Nederland voor de zorgmedewerkers geklapt: een prachtig teken van waardering voor al het harde werk. Toch merkt Eline dat het begrip en medeleven vanuit de samenleving minder wordt. ‘Dat zit ‘m in de kleine dingen. Zo kregen we in de eerste golf veel cadeautjes, waardering en aardige woorden. Het is helemaal niet dat we dat willen of daarom vragen, maar nu krijgen we dat een stuk minder. Natuurlijk wordt deze situatie voor iedereen een soort van normaal, maar in het ziekenhuis is het allesbehalve normaal. We proberen de reguliere zorg door te laten gaan, maar zijn er nog steeds heel weinig operatiekamers open. Doordat we veel mensen voor operaties moeten afbellen, blijven de lijsten oplopen. Straks moeten heel veel collega’s keihard aan de bak.’

Houd vol

Ondanks de zware periode, houdt Eline van haar werk als zorgmedewerker. Momenteel volgt ze een opleiding tot verpleegkundige op de IC, en dat zijn niet haar enige ambities. ‘Het lijkt mij ook heel gaaf om werkzaam te zijn op de ambulance, maar ook daar heb je speciale vooropleidingen voor nodig.’ Waar Eline uiteindelijk uit gaat komen, weet ze nog niet. Wel weet ze zeker dat ze binnen de zorg blijft werken. ‘Werken in de zorg is het mooiste en meest dankbare dat er is.’

De jonge verpleegkundige wil graag afsluiten met een belangrijke boodschap. ‘Houd vol en houd je alsjeblieft aan de coronamaatregelen. Laten we hopen dat er snel een stip aan de horizon komt en dat we het gewone leven weer kunnen oppakken. Dat is ook de wens van alle zorgmedewerkers. Maar wees voor nu alsjeblieft voorzichtig.’