Doneer

‘Een kind dat geen kind kan zijn: dat onrecht raakt mij het meest. Misschien is dat gevoel wel versterkt sinds ik moeder ben’, vertelt de zangeres, musicalactrice, zangdocente en kersverse Tear-ambassadeur via Zoom. Ze heeft haar dochtertje Naomi (5) en Ezra (2) net naar hun vader gebracht. ‘Ik heb de kinderen om de week. Vannacht plaste de één in z’n bed en had de ander een nare droom. Na zo’n nacht moet ik nodig bijtanken.’

Lees ook: Elbert Smelt: ‘Thuis is daar waar mijn missie is’

Touwtje door de brievenbus

Zelf kon de zangeres volop kind zijn. Pearl groeide op in Culemborg, in een Surinaams gezin met vijf oudere broers en zussen. ‘De touwtjes hingen door de brievenbussen en iedereen liep bij elkaar naar binnen. We speelden constant met de kinderen in onze buurt. Het voelde als een grote, veilige community.’

Haar moeder stond er alleen voor en het gezin leefde van de bijstand. ‘Ook al hadden we geen geld en kreeg ik nooit nieuwe kleren; mijn moeder kon er emotioneel voor ons zijn. We werden enorm gesteund door onze kerkgemeenschap. In december stond er bijvoorbeeld ineens een zak pepernoten voor de deur. De vrouwen uit de kerk noemde ik ‘tantes’ en ik kon altijd bij hen terecht. Zij hebben mij een magische kindertijd bezorgd.’

Het heeft lang geduurd voordat ik een zelfscankassa durfde te gebruiken.

Achtervolgd in de Etos

Op de basisschool was het minder veilig. ‘Ik was altijd anders, door mijn huidskleur. Kinderen speelden wel met mij, maar ze wilden me niet aanraken, omdat ze bang waren dat ik af zou geven. Ik groeide op met het idee dat mensen mij vies vonden. Dat vormde mijn zelfbeeld en maakte me onzeker. Zeker toen ik nog niet bekend was, werd ik op straat weleens nageroepen met ‘vieze k*****zwarte.’ Of ik werd in de Etos wantrouwend achtervolgd tot aan de kassa.’

Het wordt normaal, je went eraan, het wordt onderdeel van je identiteit, vertelt Pearl schouderophalend. ‘Je zet je schrap, alsof iemand je elk moment kan aanvallen, of de politie gaat bellen. Het heeft lang geduurd voordat ik een zelfscankassa durfde te gebruiken. Daarvoor heb ik te veel negatieve verhalen van vriendinnen gehoord. Hier in Houten doe ik het, sinds een jaar. Maar op Utrecht Centraal begin ik er niet aan.’

Ik ben geen Martin Luther King, maar ik hoop wel dat zijn droom ooit uitkomt. 

Kan zij het wel?

Sinds Pearl in 2011 in één klap bekend werd door haar deelname aan The Voice of Holland, heeft ze er zelf minder last van. ‘Maar ik vind het zo vervelend om te horen dat vriendinnen in december geen rode lippenstift op durven doen of hun haar niet krullend durven te dragen, omdat ze anders worden uitgejoeld op straat. Dat een vriendin zich moet verdedigen als ze bloed gaat prikken bij ouderen. ‘Ik wil haar niet, kan zij het wel?’ Daar word ik echt verdrietig van. ‘Stel je niet aan’ of ‘Het valt wel mee’, zijn vaak de reacties. Mensen willen het vaak niet toegeven, maar die ongelijkheid is er nou eenmaal. Dat je het niet ziet, wil niet zeggen dat het niet gebeurt.’

Eigenlijk praat Pearl er liever niet over, geeft ze toe. ‘Ik wil niet dat mensen mij een zeur vinden. Vervelende ervaringen lach ik voor mezelf weg. Of ik probeer een scherpe opmerking te maken om mensen bewust te maken. Als kind kreeg ik van mijn moeder ‘The talk’: Je moet drie keer zo hard je best doen als witte kinderen, zei ze. Laatst zei mijn dochtertje dat ze ook glad en stijl haar wilde hebben, net als de andere kindjes. Ze is vijf! Dan probeer ik haar te bemoedigen en vertel ik hoe mooi ze is. Dat is het enige wat ik kan doen. Ik ben geen Martin Luther King, maar ik hoop wel dat zijn droom ooit uitkomt.’

Omarmd door Nederland

Hoewel ze meer houdt van de gastvrijheid van de Surinaamse cultuur, voelt ze zich nergens anders dan in Nederland thuis. ‘Behalve op Aruba dan. Daar zou ik van september tot maart wel willen overwinteren. Ik zit nu niet voor niks op een warmtedeken. Maar ik voel me hier in Nederland echt omarmd. Ik woon nu bijna drie jaar in mijn huidige woning. Het is veilig en het is goed. Mijn kinderen kunnen hier opgroeien in dezelfde veiligheid die ik als kind heb ervaren.’

In haar huis staat altijd muziek op. ‘Van romantische filmmuziek, worship en country tot salsa of latin; het gaat alle kanten op. De kinderen vinden het ook heerlijk. We dansen door de kamer, of ik sta dansend te koken. Ik blijf toch een Caribisch meisje.’

Het gevoel van thuis zit ‘m voor Pearl niet in spullen of een stylish interieur. ‘Daar ben ik helemáál niet van. Een hechte buurt, dat vind ik belangrijk. We letten op elkaar, in positieve zin. Als de buren even boodschappen moeten doen, krijg ik de babyfoon in mijn handen gedrukt. Als ik me omdraai, is er altijd wel een buurvrouw die op mijn kinderen let. We hebben een groepsapp, waarin je kunt roepen als je te veel eten hebt gekookt. Het zijn van die kneuterige dingen. We willen gewoon met z’n allen een mooi leven maken en dat vind ik fijn.’

Het sterkste wat ik in kan brengen tegen onrecht, is mijn stem.

Scheiding

Het enige verschil is dat Pearl niet meer samenwoont met de vader van haar kinderen. ‘’Wat moet dit zwaar zijn voor jou’, zeiden mensen na de scheiding. Natuurlijk was het heel pijnlijk toen we beseften dat we een andere soort toekomst voor ogen hadden en we er niet uit kwamen. Maar de scheiding is absoluut niet het zwaarste wat me is overkomen. Wat dat betreft heeft corona een grotere impact op mijn leven: voorstellingen zijn gecanceld, ik mag niet touren, ik zing nauwelijks meer op bruiloften en begrafenissen. Het is echt een gekke tijd.’

Ook nu kan Pearl terugvallen op een betrokken kerkgemeenschap. ‘Ik word enorm gedragen. Toen ik drie jaar geleden ging verhuizen en ik in mijn huiskring om hulp vroeg, stonden er een dag later drie mannen voor de deur. Als mensen mij hulp aanbieden, pak ik dat met twee handen aan. Veel mensen vinden het moeilijk om om hulp te vragen. In mijn cultuur doen we niet anders. Ik heb andere mensen nodig en wil leren van degenen die mij zijn voorgegaan. We zijn niet op aarde om het allemaal zelf te doen. We moeten elkaar helpen.’

Stem voor Tearfund

Daarom is Pearl ook zo blij dat ze ambassadeur van Tearfund kan zijn. ‘Het sterkste wat ik in kan brengen tegen onrecht, is mijn stem. Dat ik daarmee verhalen kan vertellen die gehoord moeten worden en mensen bewust kan maken van wat er speelt in de wereld, vind ik alleen maar mooi. Zo kan ik met mijn kunst daadwerkelijk iets betekenen.’

Beeld: Bert Vonk Creative Artist