Coby voelt zich, sinds ze zich kan herinneren, aangetrokken tot de kwetsbaren in de samenleving. Samen met haar man krijgt ze op haar hart om voor pleegkinderen te zorgen. Als hun eerste pleegkind na drie pittige maanden hun huis vroegtijdig moet verlaten, krijgt Coby enorme twijfels.
‘Kan ik dit wel? Heb ik het niet verkeerd gezien? Heb ik het in mijn hoofd mooier gemaakt? Ik had zoveel vragen! We waren niet onbezonnen aan pleegzorg begonnen. Als leerkracht in het speciaal onderwijs had ik ervaring met kinderen en daarnaast moesten we natuurlijk de nodige cursussen volgen. Bovendien geloofden Gert en ik dat dit een van de redenen was waarom we elkaar ontmoet hadden. We hadden beiden dit verlangen. We besloten, na deze moeilijke start, om het een periode te laten rusten. Ook de pleegzorgorganisatie gaf ons ruimte om het te verwerken. Na een jaar kwam steeds weer het onderwerp pleegzorg op ons pad. Ik las er iets over, iemand sprak me ergens over aan… We vonden het spannend, maar besloten er weer voor te gaan. Immers: soms moet je vasthouden als iets op je hart is gelegd. Al snel werden we gebeld om een meisje van vier jaar op te vangen. Na een jaar bij ons, kon ze weer terug naar huis. Een positieve ervaring en de bevestiging dat dit is wat we echt wilden.’
‘In de eerste jaren hield ik mijn baan in het onderwijs aan. Op een gegeven moment werd dat te veel. Want naast de zorg voor de pleegkinderen, heb je veel contact met de ouders, de pleegzorgorganisatie, je begeleidt bezoeken en zo is er nog veel meer. Gert en ik spraken naar elkaar uit dat het tof zou zijn als ik er mijn werk van kon maken. We hoorden verhalen van mensen die een gezinshuis hadden. Dan heb je ook de zorg voor kinderen in je huis, maar in een gezinshuis worden kinderen geplaatst die extra zorg en begeleiding nodig hebben. Door een stoornis, of bijvoorbeeld door een trauma. Problematiek dat om professionele opvoeders vraagt. We waren enthousiast, maar voordat we hiervoor wilden gaan, moesten we zeker weten of onze zonen er ook achter stonden. Zij zeiden: ‘Pap, mam, we weten toch niet beter dan dat er altijd andere kinderen bij ons wonen?’ Er volgden vele testen om te beoordelen of we competent genoeg waren. En zo zijn we twee jaar geleden met gezinshuis ZieYou gestart en heb ik mijn baan opgezegd.’
Maria kreeg van God een bijzondere taak. God heeft mij de bijzondere taak gegeven om voor deze kinderen te zorgen.
‘Waarom we voor de naam ZieYou kozen? Omdat wij geloven dat het belangrijk is dat de kinderen bij ons gezien worden. We geven ze een thuis en we laten ze ervaren hoe het is om in een gezin op te groeien. Een plek waar ze mogen zijn wie ze zijn. En we geloven dat God hen ziet en Hij voor ze zorgt. Net zo goed als God Gert en mij ziet en wij elkaar mogen zien en alle organisaties waar we mee samenwerken. Op die manier dragen we uit wie God voor ons is. Dat benoemen we niet altijd zo concreet, maar dat is wel hetgeen wat we bewust willen uitstralen.
Of ik mij een beetje als Maria voel? Nee, dat voelt als te groot en ik vind het zelf niet zo bijzonder wat ik doe. Ik doe gewoon wat ik doe en waarvan ik denk dat het goed is. Ik denk wél dat er een bijzondere link tussen mij en Maria is. Maria kreeg van God een bijzondere taak. God heeft mij de bijzondere taak gegeven om voor deze kinderen te zorgen.’
Coby Knijnenberg (43) is getrouwd met Gert en moeder van Michaël en Joshua en van pleegdochter Bibi die een paar weken oud was toen ze bij hen kwam wonen. Samen met nog drie pleegkinderen wonen zij in het gezinshuis ZieYou. www.zieyou.nl
Foto: Gertjan van Ginkel
Op 19 december om 20:00 uur zenden we een spetterend kerstconcert uit. Je kunt gewoon vanaf je bank meekijken naar optredens van Trinity, Pearl Jozefzoon en Otto de Bruijne. Ze laten allemaal iets van hun eigen repertoire of een mooi verhaal horen én spelen natuurlijk samen. Zo maken we er samen een muzikaal kerstfeest van. We vinden het leuk als je er bij bent! Kun je 19 december niet? Dan is het mogelijk om het kerstconcert online terug te kijken!