Als gevolg van lepra leefde Beyinshi uit Ethiopië afgezonderd van alles en iedereen. Voor haar bestaan was ze afhankelijk van anderen. Het jaar 2022 betekende een keerpunt in haar leven: ze ging van afhankelijkheid naar zelfredzaamheid. Lees haar indrukwekkende verhaal.
Beyinshi (38) is een alleenstaande moeder van vier kinderen in de leeftijd van 7 tot en met 17 jaar. Ze woont vlak bij Shashemene, een grote stad in het zuiden van Ethiopië. Als gevolg van lepra zijn haar handen verminkt. Samen met andere mensen die ook door deze ziekte gehandicapt zijn geraakt, woont ze in een afgelegen gemeenschap van 80 huishoudens. Het terrein ligt op zo’n 300 meter afstand van een kerk die door Tearfund is getraind om de armoede in hun omgeving aan te pakken.
Een van die manieren waarop die kerk dat doet, zijn zelfhulpgroepen: groepen van ongeveer 20 personen die worden ondersteund om zelfredzaam te worden via het sparen van een gezamenlijk kapitaal. Van daaruit worden vervolgens onderlinge leningen verstrekt die gebruikt worden voor het opzetten van activiteiten om een inkomen te verdienen. Beyinshi is een van de groepsleden.
‘Voor mijn deelname aan de groep was het leven echt zwaar. Ik leefde in een besloten omgeving. Ik werkte niet, maar kreeg van de overheid een uitkering. Het was amper genoeg om van te leven. Van het begrip sparen had ik nog nooit gehoord en als ik het had geweten, had ik niet geloofd dat ik daartoe in staat was. Als ik kijk naar wat er in de afgelopen twee jaar is veranderd, dan kan ik dat nauwelijks bevatten.’
De begeleiding en training die ze via de groep heeft ontvangen, hebben haar leven compleet omgedraaid. ‘Ik leerde wat het betekende om te sparen en om te kijken naar de mogelijkheden die ik heb. En het lukte me om, ondanks het weinige dat ik ontving van de overheid, een bescheiden bedrag te sparen. Het stelde me in staat om een eerste lening af te sluiten en daarvan heb ik een aantal kuikens gekocht. Een deel wilde ik gaan gebruiken als legkip, en het andere deel zou ik verkopen voor vleesproductie. Het lukte en van de opbrengst kon ik mijn lening terugbetalen en weer nieuwe kuikens kopen. Dat heb ik zo een paar keer achter elkaar gedaan.’
Als ik kijk naar wat er de afgelopen twee jaar is veranderd, dan kan ik dat nauwelijks bevatten.
Naast de kippen houdt Beyinshi ook bijen. ‘Dat had eigenlijk een heel bijzondere en wonderlijke aanleiding’, vertelt ze met een glimlach. ‘Op een dag kwam hier iemand langs die honing verkocht. Mijn dochter was op dat moment heel erg aan het huilen en ik dacht haar met een beetje honing wat te kunnen kalmeren. Ik kocht een potje, maar toen ik het daarna wat beter bestudeerde, bleek de kwaliteit helemaal niet goed te zijn. Ik heb het gelijk weggegooid en ik bedacht voor mezelf: ik ga honing produceren die van goede kwaliteit is!’ Beyinshi kocht een bijenkorf en hing deze op in de boom achter haar huis. ‘De geur van een van de bomen in mijn tuin trok tot mijn grote verrassing bijen aan. Het was echt een wonder! En de honing is zo geliefd dat mensen uit de buurt speciaal naar mij toe komen om die te kopen. Wie had dat ooit kunnen denken? In totaal heb ik nu elf korven waarvan er zes helemaal vol bijen zitten.’
De zelfhulpgroep waar Beyinshi deel vanuit maakt, is inclusief. Dat betekent dat de meest kwetsbare personen deelnemen, ongeacht geslacht, leeftijd, religieuze achtergrond of het feit dat mensen een beperking hebben. ‘In het begin kende ik ze niet allemaal, maar inmiddels zijn ze familie. We ontmoeten elkaar een keer per week om dingen te bespreken en ons spaargeld in te leggen. Soms als iemand afwezig is of niet kan bijdragen, ondervangen we dat met z’n allen. En als iemand er een keer niet is of ziek is, dan zoekt één van ons die persoon op. Ik heb dat nog nooit eerder meegemaakt. Het is zo waardevol. Ik ben zo dankbaar dat ik heb leren kijken vanuit mogelijkheden. Het geeft me hoop voor de toekomst. Ik geloof dat het beste nog moet komen!’