Directeur Guido de Vries: `Doe wat binnen je mogelijkheden ligt’

Welkom bij Tearfund! Voor de mensen die jou niet kennen: zou je jezelf eens willen voorstellen?

“Mijn naam is Guido de Vries en ik ben de man van Jolien. Samen hebben we twee dochters van 10 en 11 jaar oud. In mijn vrije tijd doe ik graag aan hardlopen. Het helpt me om fit te blijven, fysiek maar zeker ook in mijn hoofd. Qua werken hou ik van doelstellingen. Ik ben een probleemoplosser en denk graag mee in processen. Mensen typeren mij ook als iemand die betrokken is. Dat is kenmerkend voor wie ik ben of wil zijn. Ik probeer een scherp oog te hebben voor de menselijke kant. Dat ik altijd de persoon zie voor wie ik me inzet of met wie ik samenwerk. Dat voorkomt echter niet dat je soms voor dilemma’s komt te staan en dat er keuzes gemaakt moeten worden die hoe dan ook mensen negatief raken. Dat is niet makkelijk. Wij hebben het in ontwikkelingssamenwerking over het aanpakken van bepaalde aspecten in de levens van mensen. Omdat situaties nagenoeg altijd complex zijn, moet je zeer zorgvuldig zijn in je interventies. Uiteraard is dat afhankelijk van de context, maar toch: ik geloof dat als je voor jezelf helder hebt waarvoor -of beter: voor wie - je het doet, het je wel helpt bij het nemen van beslissingen."

Tearfund is erop gericht om armoede en onrecht aan te pakken. Wat heb jij met deze thema´s?

“Al van jongs af aan was ik me bewust dat ik hier in Nederland meer kansen had dan de kinderen aan de andere kant van de wereld. Ik bladerde door atlassen en aardrijkskundeboeken en bedacht me hoe het zou zijn om op te groeien in een land waar veel armoede is. Het besef dat ik in een bevoorrechte positie was, heb ik altijd vastgehouden en ik denk dat daar mijn verantwoordelijkheids- en rechtvaardigheidsgevoel vandaan komt.”

Heeft dat ertoe geleid dat je in de ontwikkelingssector terecht bent gekomen?

“Omdat ik wist dat het op deze wereld niet eerlijk verdeeld is en omdat de economie daarin leidend is, besloot ik Economie te gaan studeren. Haast als vanzelf rolde ik daarna het bedrijfsleven in, maar dat beviel me eigenlijk maar matig. De vraag `wat draag ik met mijn talenten bij aan het koninkrijk van God?’ hield mij na mijn studie steeds meer bezig. Het werk dat ik toen deed was ten gunste van de aandeelhouders en ik miste het aspect van maatschappelijke betrokkenheid. Ik ging aan de slag voor de overheid en daar draaide het om het belang van de ander. Zo’n drie jaar later stapte ik over naar een ngo in Zuid-Soedan. Daar was ik bezig met het faciliteren van mensen in noodsituaties zodat zij weer op eigen benen konden staan en hun leven verder konden oppakken. Die baan had de relevantie die ik zocht. Vervolgens mocht ik op die manier ook werken in onder meer Oeganda, Sri Lanka en Soedan.”

Wat is de grootste verandering die je in die periode hebt gezien?

“Door de jaren heen heb ik de impact van klimaatverandering steeds groter zien worden. In alle landen waar ik heb gewerkt, is de meerderheid van de mensen werkzaam in of rondom de landbouw. Ik heb gezien hoe de opbrengsten afnamen en regenpatronen onvoorspelbaarder werden. Het is echt een groot probleem waar we mee te maken hebben, waarvan ik denk dan: you ain´t seen nothing yet. Mensen trekken van het platteland naar de stad, met migrantenstromen als gevolg en deze ontwikkeling zal alleen maar toenemen.”

Stijgt die nood je weleens naar het hoofd?

“Nee, niet naar het hoofd. Het stijgt me soms wel naar het hart, bij wijze van spreken. Het leed kan overweldigend zijn, maar wil je in deze sector werken, dan is het belangrijk dat je realistisch bent en je eigen grenzen kent. Je bent verantwoordelijk voor datgene wat jij doet en waar jij invloed op hebt. Daarom ga ik als de situatie overweldigend is altijd terug naar die ene vraag: wat kan ik doen? Doe wat binnen je mogelijkheden ligt.”

Is dat niet heel erg frustrerend?

“Nee, zo denk ik niet. Dat komt door mijn geloof. De relativering die ik daarin vind, is helpend. Wij mogen werken, ja, zelfs hard werken, maar wanneer we weten dat God de wereld in Zijn handen heeft, dan hoeven we niet te wanhopen. Sterker: het geeft mij juist nieuwe energie om onrecht aan de kaak te stellen of zaken op de agenda te zetten die niet kloppen.”

En na twintig jaar buitenland ga je dat nu doen als directeur van Tearfund Nederland.

“Ja. Het is een grote verantwoordelijkheid om de organisatie te leiden, maar ik geloof dat ik dankzij mijn ervaring goed voorbereid ben op deze nieuwe taak. Tearfund speelt een belangrijke rol in de levens van duizenden mensen en het is een mooie opdracht om het werk uit te bouwen zodat nog veel meer mensen bereikt worden. Ik zie er naar uit om het team te leren kennen en samen de missie voort te zetten.”

Tearfund werkt via de lokale kerk. Waarom is dat volgens jou zo belangrijk?

“De kerk is sterk aanwezig in de landen waar wij werken en zit als het ware in de haarvaten van de gemeenschap. Wellicht zijn we ons hier niet meer zo van bewust omdat Nederland sterk geseculariseerd is, maar 80% van de wereldbevolking is religieus. Daarom is de lokale kerk in ons werk zo belangrijk. Gelukkig wordt dat door steeds meer partijen onderkend. En vergeet niet: de kracht die het geloof biedt aan mensen in nood is onvoorstelbaar groot. Het helpt hen om te gaan met de moeilijke situaties waarin zij verkeren. Dat heb ik zelf ook mogen zien: mensen die ondanks enorme tegenspoed God danken voor vandaag en met vernieuwd vertrouwen de dag van morgen tegemoet gaan.”

Hoe zie jij de rol van Tearfund in Nederland?

“Ik geloof dat er een grote betrokkenheid van Nederland is op de mensen in nood. Je ziet het bijvoorbeeld terug in de vrijgevigheid bij noodhulpcampagnes, recentelijk nog voor Syrië en Turkije. Tegelijkertijd constateer ik ook dat we op de een of andere manier vastzitten aan onze eigen patronen en levensstijl. Wanneer die onder druk komen te staan, dan zie je polarisatie ontstaan. Ik zou graag willen dat we meer open staan voor de ander. Dat is volgens mij een belangrijke sleutel in de aanpak van armoede en onrecht. Heel concreet: stel jezelf eens voor hoe het zou zijn als jij als boer in Oeganda geconfronteerd wordt met het feit dat de oogst keer op keer mislukt. Oog hebben voor de meest kwetsbaren in deze wereld, dwingt je om Jezus te dienen. In Mattheus 25 zegt Hij: `Alles wat jullie hebben gedaan voor een van onaanzienlijksten van mijn broeders en zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.’ Mooi als Tearfund daar in Nederland een stimulerende rol in kan spelen.”

Ten slotte, wat is je droom?

“Een wereld zonder onrecht, maar we weten allemaal dat dat niet realistisch is. Daarom focus ik me op wat ik in het begin al noemde: wat kan ik wél doen? En als ik van daaruit mag dromen, dan zou ik graag zoveel mogelijk mensen en middelen aan Tearfund willen verbinden zodat wij mensen die leven in armoede kunnen bieden wat ze nodig hebben. Zodat zij op eigen benen kunnen staan en wij een stap terug kunnen doen. Dat is het mooiste: dat je na verloop van tijd het werk kunt loslaten en je kunt richten op een volgende groep.”