Nick gaat waar de nood het hoogste is: ‘Met de bergrede als richtlijn, stuur ik mijn leven’

In de Zwolse binnenstad spreek ik af met Nick. Hij is twee dagen geleden teruggekomen uit Griekenland en logeert tijdelijk bij zijn neef. Hij vertelt dat hij voor onbepaalde periode in Nederland zal zijn. Om uit te rusten en om familie en vrienden te ontmoeten. Hij weet dat hij weer zal vertrekken. Vertrekken met een doel. Een doel waar hij voor zijn ervaringen in Griekenland jarenlang naar op zoek is geweest. ‘Ik heb weinig nodig in het leven. Als ik een dak boven mijn hoofd heb, brood om te eten en genoeg vrije tijd, dan heb ik niets meer te wensen. Tot ik mij een aantal jaren geleden realiseerde dat ik zo’n leven tot mijn tachtigste kan volhouden. Geen aangename gedachte. Er zit geen uitdaging in. Ik besloot mijn appartement en mijn baan bij de post op te zeggen en naar Australië te vertrekken. De tijd daar was relaxt, maar nog steeds voelde het alsof ik in het luchtledige aan het rondlopen was. Lang leve de vrijheid is leuk, maar ik was op zoek naar voldoening.’

Naar Lesbos

‘Eenmaal terug uit Australië was het mijn vader die opperde om naar Lesbos te gaan. Hij had daar een week als vrijwilliger gewerkt en de nood gezien. Ik was op zoek naar de volgende stap in mijn leven en had genoeg tijd en geld om te gaan. In juni 2020 vertrok ik voor zes weken. Ik ben veel langer gebleven. Het voelde alsof ik eindelijk wat zinnigs aan het doen was. Alles wat ik op Lesbos deed, was direct zinvol voor de mensen in het kamp. Als ik op een half ingestort hutje een slot monteerde, had het hutje meer waarde dan het ooit had gehad. De mensen waren dankbaar dat er niet meer ingebroken kon worden.

Twee jaar lang heb ik in verschillende teams en voor verschillende organisaties praktisch veel gedaan. Het meest intens was de periode nadat het kamp was afgebrand en de duizenden mensen in slechte tenten moesten overleven. Een winter lang heb ik met een groep van vijfentwintig Afghanen ingestorte tenten rechtop gezet en ze met plastic bekleed als bescherming voor het regenwater. Elke dag opnieuw, omdat de tenten steeds weer kapot gingen.’

Op zoek naar die onvoldoende

‘Als de nood zo hoog is, dan is het kleinste wat je kunt doen, al waardevol. Dat was compleet het tegenovergestelde met mijn werk in Nederland. Ik heb allerlei baantjes gehad. Zo heb ik ook als keukenmonteur gewerkt. Als ik een keuken van duizenden euro’s monteerde, mocht er geen deurtje scheef hangen. De standaard in dit land ligt hoog. Voor mij voelt dat onzinnig. Ik repareer liever een lekkende tent, zodat mensen een dak boven hun hoofd hebben. Inmiddels wonen de mensen in het kamp in wooncontainers. Er zijn geen tenten meer om te repareren. Om eerlijk te zijn, mis ik dat werk. Dat is natuurlijk raar. Het is fijn dat het kamp er beter aan toe is, dus hoe kan ik terugverlangen naar een slechter kamp? Hierdoor wist ik dat het voor mij tijd is om te gaan. Ik ga weer op zoek naar die onvoldoende.

Een concreet plan heb ik niet. Ik weet wel dat ik terugga naar Griekenland. Dit keer ga ik werken in Athene. De plek waar ik het snelste bij hoge nood kan komen, omdat daar veel vluchtelingen stranden. Ook een land waar ik door mijn ervaringen al veel connecties heb. Wat ik daarna ga doen, dat weet ik niet. Mijn toekomst ligt open. Vroeger vond ik richting in het geloof. Ik dacht dat het leven een soort einddoel had. Dat alles wat we doen ergens samenkomt in iets. Iets om naartoe te werken. Maar dat denk ik niet meer. Ik geloof nog wel, maar begrijp God vaak niet. Eigenlijk kan ik vooral met de bergrede uit de voeten. Een praktisch verhaal. Heb je naasten lief als jezelf, zoek eerst het koninkrijk van God, maak je niet druk om de dag van morgen. Dat soort dingen. Met de bergrede als richtlijn stuur ik mijn leven. Zonder einddoel in zicht.’