Arie van der Veer en Rinke Verkerk: Lijdende christenen met goed nieuws

In de podcastserie ‘Verhalen van Veerkracht’ gaat Tearfund-directeur Minella van Bergeijk in gesprek met inspirerende christenen, die in al hun kwetsbaarheid vertellen hoe Corona hen raakt, maar ook hoe zij juist nu veerkracht vinden. De podcast vind je op Spotify, in je favoriete podcastapp of klik hieronder op play en beluister het gesprek.

Minella: ‘Hoe zitten jullie erbij?’

Rinke: ‘Ik zit op zolder, waar mijn man normaal gesproken werkt. Als journalist is bijna al mijn werk uitgevallen door de Coronacrisis. Veel dingen mogen niet of kunnen niet meer worden betaald. Het maakt de planning wel simpel: ik ben vaak beneden bij mijn twee kinderen van onder de twee jaar. Dat vele samenzijn als gezin ga ik nog missen als dit alles weer voorbij is. We zien verder niemand en dat is niets persoonlijks, het mag gewoon niet van Rutte. Het leven is overzichtelijk.’

Arie: ‘Ik zit op de plek waar ik bijna 365 dagen per jaar zit: in mijn studeerkamer. Wat dat betreft is het leven nauwelijks veranderd, behalve dat het hier heel stil is geworden. Er is wel veel digitaal verkeer, daar heb ik het zelfs druk mee gekregen. Mijn werk gaat gewoon door, maar dan vanuit huis. Zelf behoor ik tot de zeer kwetsbaren, maar ik beleef dat niet zo. Mijn kinderen en kleinkinderen maken zich ontzettend zorgen dat er iets met mij gebeurt.’

Minella: ‘Wat doe jij met die angsten?’

Rinke: ‘Ik moet opnieuw naar Jezus met de vraag: Waarom gebeurt er zoveel kwaad onder uw toezicht? Ik dacht dat Jezus en ik die vraag wel hadden uitgespeeld. Als journalist heb ik veel lijdensverhalen gehoord en beschreven, bijvoorbeeld van Syriërs in vluchtelingenkampen. Zulke verhalen maken me niet bang, omdat ze ver van mijn bed zijn. Maar als ik hoor dat een kindje dat kerngezond leek ineens doodziek blijkt te zijn, maakt dat me angstig voor wat ik zelf kan verliezen. Hoe kwam jij van die angsten af, Arie?’

Arie: ‘Al die dingen waar jij bang voor bent, heb ik al meegemaakt. Ik ben een kind verloren, ik heb kleinkinderen die het moeilijk hebben, ik ben ziek… Eigenlijk is mijn leven de laatste jaren een soort training geweest: Hoe ga je om met die dingen? Hoe zorg je ervoor dat ‘uitermate bezorgd zijn’ niet overgaat in een angst die verlamt?’

Minella: ‘Je geeft je eigen hart en kunt vervolgens getroost worden. Rinke, jij spreekt ook vaak vanuit je eigen kwetsbaarheid. Ik kan me nog herinneren dat je deelde over je zoontje Judah, die het downsyndroom bleek te hebben. Daardoor gaven veel mensen hun eigen kwetsbaarheid aan jou.’

Rinke: ‘Dat klopt. Toen ik zwanger bleek van een jongen, wist ik dat ik hem Judah wilde noemen, naar de leeuw van Juda. Dat krachtige beeld had ik een paar jaar eerder van God gekregen. Dus ik dacht: er wordt een leeuw geboren. En toen lag daar ineens een heel fragiel kindje met het downsyndroom op mijn borst. Ik kreeg die twee dingen niet bij elkaar. Totdat ik een heel diepe lach in mijn hart hoorde die alles settelde. Het was meteen vrede, alles was goed. Pas in deze crisis, twee jaar later, ontdekte ik dat Judah niet de leeuw is, maar degene van wie Jezus de leeuw is.’

Arie: ‘Weet je wanneer Jezus ‘de leeuw van Juda’ wordt genoemd? In Openbaringen 5.’

Rinke: ‘Vers 4! Die tekst staat op zijn geboortekaartje.’

Arie: ‘Jezus komt daar de hemel binnen om de boekrol te openen. Je zou denken dat Hij dat minstens met een grote brul doet. Maar weet je hoe hij Jezus daar wordt omschreven? Als een lam met een snee in zijn hals. ‘Als geslacht’, staat er in de oude vertalingen, maar Hij leeft. Jezus regeert gewond.’

Rinke: ‘Oh, dat wist ik niet, Arie… Dat is waar mijn zoontje veel meer op lijkt! Dit raakt me heel erg. Ik kan mezelf ook weer verbazen dat ik nooit de context heb gecheckt. Wat ik wel weet, is dat ‘Judah’ lofprijzing betekent. Judah houdt erg van dansen en muziek. Hoe harder we door de kamer springen, hoe blijer hij is. Ik ben zelf ook steeds meer een aanbidder geworden sinds de geboorte van Judah. Ik ben op dit moment gewoon zijn worshipvoertuig.’

Minella: ‘Wat hopen jullie voor de tijd die komen gaat?’

Rinke: ‘Iemand zei dat als er in deze tijd een opwekking komt, deze aan de eettafel gaat plaatsvinden. Wat totaal ergens op slaat, want Jezus redde ons aan de eettafel, met brood en wijn. Wat me raakt aan deze tijd, is dat we worden geforceerd om aan onze eigen eettafels te gaan zitten, maar ook om te zien wie er alleen aan de eettafel zitten. Ik hoop dat families in deze periode weer leren om een gezin te zijn. Dat we ontdekken dat je als gezin ook een familie kan zijn voor mensen met wie je niet biologisch verbonden bent. En ik hoop dat het ‘kerk zijn’ aan tafel straks weer overvloeit in het samenzijn op zondag.’

Arie: ‘Dit is een spannende tijd voor de kerk. Mijn hoop en verwachting is dat God Zijn kerk zal bewaren. In Openbaringen staat dat er telkens mensen zijn die het Lam volgen, waarheen Hij ook gaat. Ik hoop dat deze Coronacrisis krachten zal doen ontwikkelen, waardoor ook de kerk weer dichterbij God én mensen staat.’