Rozemarijn van ’t Einde: ‘Groen leven is geen doel op zich’

Hoe zou je jezelf willen introduceren?

‘Ik noem mezelf een scheppingsactivist, iemand die zich inzet voor het floreren van het leven op aarde en strijdt tegen de kwade machten die de schepping verwoesten. De meeste mensen kennen mij denk ik van de protestacties en koppelen mij aan burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat klopt ook, maar ik voer ook gesprekken met politici en ik schrijf veel. Eigenlijk ben ik gewoon iemand die haar roeping in deze tijd van klimaatverandering gestalte probeert te geven. Ik ben bewogen met de schepping, en dan in de meest brede zin: wereldwijd. Ik voel me betrokken bij mensen die elders op deze aarde lijden omdat wij hun leven onmogelijk maken. We hebben ons als mensheid hebben vervreemd van alles wat God voor ogen had en heeft met deze wereld. We gaan ten onder aan ons `succes’ en we buiten de schepping uit.’

Hoe geef jij in het dagelijks leven handen en voeten aan duurzaamheid?

‘…eerlijk gezegd heb ik moeite met deze vraag. Ik wil daar de focus niet op leggen.’ 

Hoe bedoel je dat?

‘Omdat het daar volgens mij niet begint. Het wordt ons wel vaak voorgehouden, maar ik zie vooral dat  de nadruk op het kleine, individuele stappen enorm afleiden van het grotere plaatje. Een vraag over hoe duurzaam ik leef, vind ik daarom eigenlijk niet zo relevant om te beantwoorden.  Over 10 jaar is als je terugkijkt niet de belangrijkste vraag of je in een klap veganist bent geworden, maar of je in opstand bent gekomen tegen de systemische verwoesting van de schepping.’

Jouw rebelsheid valt niet bij iedereen in goede aarde. Hoe ga je daarmee om?

‘Het is laveren tussen wat mensen kunnen of willen horen en dat wat ik moet zeggen. Soms gebruik ik het woord `massamoord’ als het gaat om de mensen die sterven als gevolg van de problemen die worden veroorzaakt door klimaatverandering. De reactie is vaak: ` dat kun je niet zo zeggen’. Dan vraag ik: ‘is het niet waar of vind je het ongemakkelijk om het te horen?’ Ik vind het soms lastig om te zeggen en ik merk dat ik dan voorzichtiger word in m’n woordkeuze. Ik kijk altijd naar wat mensen aan kunnen. Toch zijn het de omstandigheden die mij tot rebelsheid dwingen. Bedenk wanneer je via de media beelden ziet van protesterende mensen: het ziet er vaak vrolijk uit, maar we staan daar omdat we eigenlijk hard moeten huilen.’

Je bent een van de sprekers op GroenGelovig. Wat hoop je te bereiken?

‘Ik hoop de aanwezigen te bewegen om het systeem te veranderen en niet alleen hun eigen consumptie. Mijn focus ligt niet op individuele consumptie, maar op de maatschappij. De verandering van het systeem is voor mij juist een voorwaarde om alle individuen te veranderen. We kunnen bijvoorbeeld proberen om plasticvrij te leven, maar wat als we ons nou eens zouden inzetten om de productie van plastic te voorkomen? Ik bedoel: groen leven kan een doel op zich worden, maar ten diepste leidt het dan af van het grotere plaatje.’